Duże piersi nie są aż tak bardzo "cool"!

Dziś konkretnie - o cyckach. A bo ostatnio znów się nasłuchałam, że mam co pokazać i jak fajnie, że po ciąży mi zostały. Kompletna bzdura, mówię Wam! Z chęcią oddałabym te moje krągłości (zresztą nie tylko piersiowe) w cudze ręce (nie, nie do miętolenia - od tego mam męża ;) !!!).

Już w podstawówce byłam szczupła, z cyckiem i... kompleksem. Bo to były jeszcze te czasy, gdzie będąc dzieckiem-nastolatką nie eksponowało się dekoltu do pępka. A i staniki młodzieżowe nie były tak wygodne i ogólnodostępne. No koszmar! 

W liceum trochę mi przeszło, no a na studiach to już w ogóle pełnia szczęścia, he ;) No a potem zaszłam w ciążę i urosłam. Cała! Cholera jasna.

I teraz rozumiecie - gdy się już w liceum miało porządną miseczkę C/D (będąc szczupłą) to zachodząc w pierwszą ciążę rozrosłam się do jeszcze ładnego F. Po ciąży - no temat zaczął być już nie do ogarnięcia. Po drugiej - podskoczył do G/H i zrobił się problem (a nawet dwa, he). 

Na szczęście córy wyssały mnie do cna, na nieszczęście - tylko z mleka. Objętość pozostała, może tylko nie jest taka lejąca i rozpaćkana jak za czasów karmienia. I o ile udaje mi się powoli zrzucać wagę i chudnąć gdzieniegdzie, to piersi jakieś takieś uparte trwają przy swoim (może wiedzą, że dobry stanik to nie taka tania sprawa i nie chcą mnie na koszty narażać...?).

A dlaczego mnie to tak irytuje? Proszę bardzo - przykłady wymyślam na poczekaniu:

- przez nie wydaję się cała dużo większa

- ciążą mi niesamowicie, nawet powodując ból w plecach

- a w czasie Tych Dni... no cóż - posiadam większą objętość objętą upierdliwym, wrażliwym bólem

- ćwicząc cokolwiek mam wrażenie że komuś wybiję nimi zęby

- bo kupić stanik sportowy takiego rozmiaru żeby spełniał swoją rolę -> jakiś koszmar!

- a niestety wcale nie są takie jędrne jak na reklamach i okładkach świerszczyków

- więc nie mogę latać bez stanika

- czyli wszystkie superanckie bluzki i kiecki z większym dekoltem na plecach odpadają

- jak i dużo szerokich ubrań, które opierając się na biuście od razu przyklejają mi metkę XXL

- do tego naprawdę trudno się z nimi ułożyć do spania

- i trzymać czy w ogóle przytulać dzieci bez uniknięcia szczypania, naciągania czy uciskania.

Wiem wiem - powinnam się cieszyć, że są zdrowe i że w ogóle je mam. Tylko - uuuu - tak strasznie mnie irytują komentarze innych "płaskich" bab (no facetów też, ale ich komentarze są nieco innego typu... hm...) jak ja to mam fajnie i że one też tak chcą. A jak chcę być tak jak one - i co Wy na to drogie baby?

I tylko mój mąż się głupowato cieszy. Drań!