Nie taka ósemka straszna...

Witajcie po wakacjach! :) Długo mnie nie było - trochę z lenistwa, ale przede wszystkim z braku zasięgu. W tym roku mieliśmy prawdziwe wakacje poza cywilizacją (na szczęście z toaletą, chociaż i tu było z przygodami, he).

Ale ja dzisiaj nie o tym. Wakacje się skończyły a więc wracamy do zwyczajnego porządku dnia. A u nas dzień bez lekarza to dzień stracony. No dobra... może tydzień :) I o tym Wam właśnie napiszę ;)

WCZEŚNIEJ

No to od początku. I od razu słowo wprowadzenia - a nawet kilka - co by w kontekst sytuacji bardziej się wczuć:

1) Od jakiegoś czasu męczę się z dużym paluchem u stopy. Sprawa raczej estetyczna, choć aktualnie boli szalenie - już trzy razy byłam na wymrażaniu zupełnie niefajnej narośli. Ostatni raz dwa dni temu, więc cholerstwo mocno daje o sobie znać.

2) Gdy byłam w pierwszej ciąży tak mocno popsuły mi się zęby, że aż dwa musiałam usunąć. W tym ósemkę - cierpiałam nieludzkie męki, i przed, i w trakcie usuwania, a po to już szczególnie. Koszmar...

3) O ile po pierwszej ciąży stoczyłam prawdziwą walkę z zębami, o tyle po drugiej to już był po prostu było piekło totalne. Na pewno nie pomogło 8 miesięcy wymiotów i skłonność do próchnicy. No i cóż - wycieczka do dentysty wiązała się (i nadal wiąże) z ogromnym strachem i... wstydem. Mimo że na pierwszy rzut oka mam eleganckie, białe zęby, to dentysta zawsze ma co u mnie robić. Bleee.

Z ósemką z dzisiejszej opowieści walczyłam już długo. Dwóch dentystów sugerowało mi, żeby ją po prostu wyrwać, ale łatwo mówić - po pierwszej ekstrakcji zęba na samą myśl o kolejnej wizycie robiło mi się słabo. Do tego koszty - wyrwanie ósemki u dentysty prywatnego kosztuje od 200zł do... no wielo-wielokrotności tej kwoty (liczę razem z kolejnymi wizytami, szwami i innymi teoretycznie okrutnymi zabiegami). No i jeszcze prześwietlenie. I czas - przy dwójce dzieci zawsze jest jakieś usprawiedliwienie, jakaś wymówka żeby wizytę przesunąć...

No ale stało się - ząb popsuł się na tyle, że oprócz bólu powodował też niesympatyczny posmak w buzi i... brzydki zapach. A to zdecydowanie przelało szalę. U nas, w Bydgoszczy, państwowo zęby usuwa się w poliklinice przy Szpitalu Wojskowym (może gdzieś indziej też, ale moi znajomi stomatolodzy tam właśnie mi sugerowali chirurga). Co prawda ostrzegano mnie przed dłuuuugimi terminami, ale cóż - nie było wyjścia. Do prywatnych dentystów też trzeba czekać, a przynajmniej nie trzeba płacić...

ŚRODA

Los chciał, że akurat dwa dni temu Ka. rejestrował się telefonicznie w owej poliklinice do ortopedy. Korzystając z okazji - w końcu się zmotywowałam i przejęłam słuchawkę:

- Dzień dobry, chciałabym umówić się do dentysty chirurga na usunięcie ósemki.

- A ma pani skierowanie? Bo do chirurga jest potrzebne.

- Oj, to nie wiedziałam. A skąd mogę dostać takie skierowanie?

- Od lekarza stomatologa albo lekarza rodzinnego, bo też może wystawiać na ósemki.

- A jakie w ogóle macie terminy do dentysty? Bo może wtedy do zwyczajnego najpierw się zapiszę...

- A to na październik.

- A do chirurga?

- No też trzeba z dwa miesiące poczekać...

- To wie pani co, niech mnie pani zapisze do dentysty na konsultację, bardzo proszę. Ja poczekam.

- Hm... To może ja panią zapiszę do doktora, który dobrze wyrywa zęby, może się podejmie...

- A jak nie, to da mi skierowanie do chirurga?

- Oczywiście.

- To ja poproszę...

- No to może... Jutro na 13:30?

- Eeee...??? Jutro??? 

Nie mogłam - Ka. ma popołudniówki w tym tygodniu.

- A w piątek? Może pani? Na 12:00?

Mogłam.

Tak więc w tempie ekspresowym wybrałam się do dentysty z zamiarem opowiedzenia mu całej historii mojego szczękowego życia. Ułożyłam nawet wspaniałą przemowę na temat niskiego progu bólu. A tu co? No właśnie...

PIĄTEK

Na miejscu byłam za kwadrans dwunasta - nienawidzę się spóźniać. I że nie było nikogo przede mną od razu posadzono mnie w fotelu. Pojawił się dentysta - mały, chudziutki, starszawy knypek.

- Pani do rwania - rzekła pomoc dentystyczna.

- Ale z ósemką - rzekłam ja.

- A to pani otworzy buzię, zobaczymy - rzekł lekarz, po czym ledwie zerknął mi w usta i już aplikował cztery zastrzyki. Normalnie miał takie tempo, że ledwo nadążałam z oddychaniem. Po czym sobie wyszedł do pomieszczenia obok.

- O, doktor solidnie panią znieczulił - rzekła sympatycznie pomoc.

- Aha....?!?! - rzekłam bardzo elokwentnie ja.

Pani bardzo serdecznie opisała mi jak będzie wyglądał zabieg i co mogę a czego nie jak wrócę do domu. I gdzie się skierować w razie ewentualnych komplikacji (czyt. rozrywający głowę ból). Trwało to może z trzy minuty i wrócił dentysta.

- I jak? Zdrętwiało?

- Tak. Pół głowy z szyją.

- A to świetnie. Rwiemy.

Chwycili mnie oboje za głowę przytrzymując ją z każdej strony (delikatnie, ale stanowczo) i się zaczęło. Najpierw poczułam zapach świeżego tytoniu na rękach (3 minuty na papieroska) i już zaczęłam sobie wyobrażać scenę z jakiegoś westernu, gdzie konował najpierw poi pacjenta wódką, a potem rwie zęba obcęgami, gdy nagle poczułam okropny ból... w stopie! Tak się ze strachu i nacisku na szczękę zaparłam stopami, że z całą mocą odezwał się wymrożony cholerny duży paluch. Pociekły mi łzy z paluchowego bólu i już:

- No, mamy ją. Proszę zacisnąć wacik. To wszystko, jest pani wolna - dentysta ledwie na mnie spojrzał i sobie poszedł.

A ja, zgłupiała do reszty, bez opuchlizny, bez bólu i bez ósemki - stałam jak taka ostatnia sierota i ukradkiem szczypałam się w rękę, czy czasem nie śnię. 

Bo rozumiecie - ósemki to paskudne zęby. Sama wiem jak bardzo trudno je się usuwa i ile człowieka kosztują - i kasy i bólu. A tu pstryk, może jakieś 10 minut pobytu w gabinecie, żadnej recepty, żadnych traumatycznych przeżyć i sru do domu. A w domu właśnie byłam już o 12:08.

- Co? Nie przyjęli cię? - spytał już w drzwiach zdziwiony Ka., który ze swoimi zębami też już niejedno przeżył.

- Nie, wyrwali.

- Już????

- Już!!!!

- Ale jak to???

No tak to właśnie. O! :)