Życzę sobie... szczęścia!

Wszystkiego najlepszego w Nowym Roku! Jak Wam minęły Święta? I Sylwester? Rozpoczęliście Nowy Rok z ważnym postanowieniem? 

U mnie było... standardowo. Nie źle. Ale i nie tak jak bym chciała, niestety...

Raz, że nie było śniegu - nic a nic. A temperatura w słońcu dochodziła do 23 stopni! (w cieniu 13-14...). Czyli cały nastrój szlag trafił. 

A dwa... zabrakło mi Szczęścia.

Bo nie wiem jak u Was, ale u mnie Święta wyglądają tak:

- spotykamy się w rodzinnym gronie (a grono to widuję przynajmniej raz w tygodniu)

- zaczyna się walka przy garach w kuchni (na szczęście w tym roku nie było Wigilii u nas, więc nikt nam się po kuchni nie rządził... he - nadrobili w "Drugie Święta"...)

- opłatek, życzenia, dużo głupot i śmiechu

- siadamy i jemy

- kończę jeść po 5-10 minutach i.... zaczyna się proponowanie/wmuszanie/wciskanie kolejnych potraw (żarcie, żarcie, żarcie)

- dezertujemy z dziećmi od stołu i zaczynamy szukać pierwszej gwiazdki

- gwiazdka jest, czekamy na prezenty, ale rzecz jasna czekamy długo bo trzeba przecież postawić ciasto (żarcie, żarcie, żarcie)

- Gwiazdor i prezenty

- kawa (żarcie, żarcie, żarcie)

- zabijanie czasu zanim pójdzie się spać...

Zauważyliście, prawda? Zero magii świąt! Zero Bożonarodzeniowej atmosfery! W moim rodzinnym domu Święta się skomercjalizowały... Ja nie jestem bardzo religijna, nie mam potrzeby, przykładowo, chodzenia na pasterkę (choć czasem bywało bardzo zabawnie i sympatycznie). Ale kolędy uwielbiam... 

Hm...

A wiecie co mi się marzy?

Ucieczka! 

Tylko ja, mój mąż i dzieci. 

I nie ten mąż, na maksa wyeksploatowany przez pracę już tydzień przed Wigilią, 

co krok powtarzający jak to nie cierpi tych Świąt... 

Tylko wypoczęty, zakochany, natchniony. 

Taki co ze mną będzie z radochą spiskował w sprawie niejakiego Gwiazdora, 

co upiecze z dziećmi ciasteczka, 

co będzie podjadał popcorn w czasie robienia choinkowego łańcucha, 

co ładnie się się ubierze z przyjemności a nie z obowiązku... 

Dzieci mam jeszcze maleńkie i nie wiem, czy pragną tej magii tak mocno jak ja. Myślę, że eL. (mimo katolickiego przedszkola) jeszcze nie zbyt dużo rozumie, Em. żyje z dnia na dzień.  Ale choroby, które je męczą... no cóż... chore dzieci to nie jest to, co kochającemu rodzicowi daje radość... (tak - znów byliśmy z Em. na antybiotyku, a na myśl o inhalacjach to sama dostaję gęsiej skórki...). Jednak wierzę głęboko, że to od nas - rodziców - uczą się czerpać pozytywnych wrażeń i uczuć ze świątecznego czasu. A gdy rodzice są zajęci, zmęczeni, w ciągłym strachu i zmartwieniu...? Dzieci nie wiedzą, że to przez chorobę i obowiązki... Chciałabym od tego uciec... 

A ta ucieczka to by musiała być gdzieś poza cywilizację:

bez korków, 

natrętnej technologii, 

uzależnienia od komputera, 

plotkujących ludzi 

i przeogromnej presji otoczenia...

Więc marzą mi się Święta w naszym małym, zdrowym, wypoczętym, optymistycznym gronie. 

Gdzie wygramy ze zmęczeniem, strachem i pretensjami o bzdety.

Gdzie potrawy nie będą przygotowywane z obowiązku, ale z miłości. 

Gdzie dla tradycji wyłożymy cały stół siankiem. 

Gdzie poczytamy proste opowieści/przypowieści wigilijne dla dzieci. 

Gdzie będziemy głośno śpiewać kolędy, grając przy tym na wszelakich przeszkadzajkach.

Gdzie dzieci dostaną prezenty takie, na które czekają i na które będą piszczeć z uciechy. 

Gdzie wieczorem pójdą spokojnie spać, usatysfakcjonowane, 

z serduszkami pełnymi miłości. 

Gdzie, gdy zasną, będziemy mieć z mężem czas tylko dla siebie 

- dobry czas, ciepły czas, spokojny, pełen relaksu. 

Pełen magii! 

Pełen szczęścia... 

Nie doszukujcie się sprośności - w moim Świątecznym marzeniu dzieci śpią przytulone do nowych zabawek, a ja do osoby, która w każdej minucie daje mi odczuć, że to ze mną (z nami) chce spędzić kolejne Święta... i jeszcze jedne... i wszystkie... Do osoby, dla której w każde Święta uciekałabym przed całym światem, żeby znaleźć w Jego oczach tą odrobinę (największą z możliwych!) szczęścia...

Sobie - i Wam - na Nowy Rok życzę szczęścia! 

Nie materialnego (choć nie przeczę - przydaje się, he). 

Szczęścia emocjonalno-duchowego. 

Szczęścia, które czasem jest tak blisko! 

A tak daleko...

Kochajcie się!