Siostrzana walka o... zabawkę

Jutro Em. ma imieniny. To zawsze dobry pretekst, by upiec babeczki i zaprosić babcie z dziadkami. Nie wyprawiamy dzieciom wielkiego imieninowego balu, ale kawa i ciacho zazwyczaj się u nas znajdzie. Wybrałyśmy się więc - Em. i ja - do sklepu po składniki. A tam, na środku głównej alejki - kosz z pluszowymi kotkami. I tak się właśnie zaczęła burzliwa historia, którą tu, dla Was specjalnie, spiszę...

Em. ma swojego rodzaju hopla na punkcie kotów. Posiada już swojego ulubionego szarego pluszaka z IKEI, z którym śpi i wszędzie go ze sobą taszczy. Ubranka - najlepiej w koty! A te prawdziwe? Kochać, tulić i nie opuszczać. Albo raczej jak się złapie nie wypuszczać... Tak czy owak miau to jej ulubione słowo. Zaraz po nie ;)

Nie mogłyśmy więc przejść obok owego kosza pełnego pluszaków obojętnie. Nie było krzyków i dramatów - raczej ogromny zachwyt i głośne wyrazy dozgonnej miłości, a wszystko to zawarte w jednym słowie miau. No i jak tu nie kupić takiej kotomaniaczce pluszaka za 12zł? No dobra - może Wy macie twardsze charakterki. Ja sobie wytłumaczyłam, że przecież to nie zachcianka za stówę no i jutro ma w końcu te imieniny... To i kota kupiłam...

Razem z nowym, ukochanym i po stokroć wycałowanym nabytkiem poszłyśmy po eL. do przedszkola. I już w szatni moje starsze dziecię zaczęło wykazywać delikatne oznaki zazdrości. Ale nic to, mówię sobie. A jej wytłumaczyłam, że to przecież prezent na imieniny.

Wytłumaczyłam jednak kiepsko, bo już w samochodzie eL. gwiznęła Em. kota sprzed nosa i musiałam ratować sytuację. Po szantażu emocjonalnym (oddaj jej tego kota albo idziesz do domu sama na pieszo) zabawka wróciła do właściciela. Nie na długo jednak, bo już w domu akcja się powtórzyła. Nie pomogły moje tłumaczenia, że to jest nowy prezent Em. Że obie mają mnóstwo innych zabawek. Że jak ona ma coś nowego ulubionego to też zbyt chętnie się nie dzieli...

Przez dobrą godzinę eL. próbowała kota niecnie przechwycić. A im bardziej kombinowała tym bardziej stanowczo Em. się buntowała. W rezultacie straciłam cierpliwość i posadziłam ją na karze, co oczywiście tylko zaostrzyło sytuację - bo przecież to niesprawiedliwe, że młodsza siostra nie chce się dzielić swoimi zabawkami ze starszą (czyt. dać jej do zabawy tą najnowszą, choć gdy starsza ma coś nowego to pilnuje przed młodszą jak oka w głowie) i że młodsza coś dostała a starsza nie (czyt. to co, że na imieninach starszej było na odwrót - przecież to było taaaaak daaaawno teeeemu...).

Ba! Em. chciała po swojemu ratować sytuację (ma naprawdę ogromne pokłady miłości i współczucia - nieraz sama jestem w szoku!) i przyniosła eL. na pocieszenie swojego ukochanego, szarego kota. I co? I nic, eL. wyła dalej. Bo przecież tak naprawdę nie chodziło o sprawiedliwy podział jeden kot na łebka, tylko o standardowe ja chcę to co Ty masz. I to teraz,

Po wypłakaniu hektolitrów łez i doszczętnym obsmarkaniu miejsca kary, starsze me dziecię w końcu było gotowe na rozmowę. I mimo, że moje argumenty wcale jej się nie podobały - w końcu zaczęła je akceptować. W rezultacie z wielkim fochem olała zabawę z młodszą siostrę i zajęła się swoimi "dorosłymi" sprawami.

No niestety, czasem jest u nas tak kolorowo. Wojna o zabawkę przytrafiła nam się nie po raz pierwszy i mocno podejrzewam, że jeszcze sporo przed nami... Znam rodziców, którzy wszystko kupują podwójnie. Nie tylko smakołyki na podwieczorek czy okazjonalnie identyczne bluzki. Ale WSZYSTKO - każdy sprzęt, każdą zabawkę, każdą pierdołę. Jakoś nie wyobrażam sobie, że zaczynam działać jak oni. Raz, że przecież każde (nawet bliźniacze) dziecko jest inne. Dwa, że średnio to uczy współpracy, dzielenia i zrozumienia o wyjątkowych okazjach, a w związku z tym i prezentach. Na szczęście nie jest u nas jeszcze tak fatalnie, żebym musiała się nad taką opcją zastanawiać...

A jak tam Wasze dzieci? Leją się między sobą czy rozwiązują sprawy dyplomatycznie? A może w ogóle ich to nie obchodzi? No ciekawa jestem...