Dumna Mama!

Tak, zdecydowanie jestem dumną Mamą!!! I aż mnie rozpiera!!!

Wczoraj eL. miała pasowanie na przedszkolaka. Wiedziałam, że umie wszystkie piosenki i wierszyki, bo męczyła nas nimi już jakiś dłuuuuuugi czas. Ale zawsze pozostaje ten stres - czy się nie zatnie, czy nie pomyli, nie rozpłacze i czy w ogóle wyjdzie na scenę..?!? (to ostatnie mało prawdopodobne, bo w centrum uwagi to ona akurat być lubi, he). 

No i poszliśmy. Grupa eL. nie miała łatwo, bo występowali jako drudzy (wpierw pasowanie miały maluchy z najmłodszej grupy), więc musiała siedzieć grzecznie na ławeczkach i swoje odczekać. A było tłoczno, gorąco i płaczliwie...

Ale jak już się zaczęło - bajer!!! Dziecię me wprowadziło całą swoją grupę na scenę i tylko na chwilę ją zamurowało - nie spodziewała się takiej publiczności (no cóż, samej naszej rodziny był cały rząd, he...). Odblokowała się po drugim wersie wiersza na "dzień dobry" i już spokojnie mogłam być dumna!!

Bo dziecię me:

- głośno i wyraźnie śpiewało i recytowało

- elegancko pokazywało wszystkie gesty

- ślicznie tańczyło

- grzechotało grzechotką wręcz idealnie z muzyką

- nie siadało ze znudzenia/niecierpliwości/czy czegoś tam co skłaniało inne dzieci do siadania

- nie podnosiło kiecki do góry

- czyli nie pokazywało galotów (i dobrze, bo miało trochę za duże rajstopy i jej się zsuwały z dupska...)

- nie ryczało, nie marudziło, nie krzyczało

- ślicznie się śmiało

- pamiętało o pozowaniu do kamery/aparatu

- pięknie złożyło przysięgę z paluszkami w górze

- głośno i grzecznie podziękowało za dyplom i upominki

Tak więc - dech mi zaparło. I gdyby nie tony makijażu to bym ryczała jak bóbr. No i eL. mnie poprosiła, żebym nie ryczała... Skubana. 

A, i nie myślcie sobie, że ja ją tak szkolę w domu. Otóż nic a nic! Zwyczajnie talent wrodzony.

Po mamusi, rzecz jasna :D :D