Gdy mama idzie do pracy...

Pierwsze kilka godzin pracy za mną :) Takie trochę na pół gwizdka, bo raczej asystowałam innemu animatorowi, żeby poznać zasady no i na nowo sobie przypomnieć co i jak.

Było spoko.

O wiele bardziej emocjonujące były moje rozmowy z córcią starszą, na wieść, że idę do owej pracy. Rzecz jasna uprzedzałam ją wcześniej, ale wiadomo - czterolatka zapamięta wszystkie odcinki Truskawkowego Ciastka i My Little Pony (o słowach "Mam tę moc" nie wspominając), ale nie koniecznie to co do niej matka mówi...

Tak oto zbieram się do wyjścia:

- Mamo, gdzie idziesz?

- Do pracy.

- Ale poważnie?

- Poważnie.

- Ale tak naprawdę?

- No naprawdę.

- Hm... A nie na zastrzyk idziesz?

- Nie, do pracy!

- Hm... Poważnie?!?

- No poważnie!! Patrz, nawet biorę buty na zmianę!

- Oooo!!!! NAPRAWDĘ IDZIESZ DO PRACY???

- NO IDĘ! A CO?!?!

- Nie, no nic. Ale nie żartujesz...?

W końcu (prawie) uwierzyła i zajęła się (jak to na chorobowym) bajką w tv. Jednak po powrocie musiała się upewnić:

- Już wróciłaś?

- Tak :)

- A gdzie byłaś?

- W pracy.

- Tańczyłaś z dziećmi?

- Nie, wyprawiałam dla dzieci urodzinki i się trochę z nimi bawiłam.

- Aha, a teraz tata idzie do pracy na noc, wróci, a ty jutro?

- Nie, ja mam jutro wolne i z wami zostanę, żeby tata mógł iść normalnie do pracy (pracująca niedziela - bleee).

- A ty kiedy idziesz znów do pracy?

- Za kilka dni, na trochę. Ja nie będę tak często chodziła do pracy jak tata.

- Hm... dziwne...

Już chciałam jej odburknąć, że sama jest dziwna i ma się odwalić, bo tatuś jej z pracy nie przynosi darmowych wejściówek na cały dzień zabawy w Centrum Rozrywki, a ja im przyniosłam już pierwszego dnia, ale... no rozbroiła mnie:

- Mamo, jak dorosnę to pójdę z tobą do pracy.

- Nie musisz dorosnąć, żeby iść do mojej pracy, wystarczy jak wyzdrowiejesz.

- Ale nie. Ja nie będę się tam bawić. Pójdziemy razem do pracy, będziemy witać dzieci i.. no... i im tortować!!

No i jak tu jej nie kochać, no jak?!?!